CD review from Vlad Nowajczyk in Poland Thank You Vlad!!!!DENSE, virtuoso heavy / thrashFirst impression? Hellish, almost death metal music density. There is so much here that one could arrange several records with these parts. However, panta rhei, all this works together, all in the service of the melody. Excellent guitars, supported by a virtuoso section (Billy Sheehan / Sean Elg). It’s definitely the hardest album that this phenomenal bass player played. Miwa’s voice emerges from these serpentine weaves. Clean parts are very good if not brilliant. It’s brilliant though, how she goes from singing to thrash screaming and back again. She murmurs brilliantly, to shout in a moment. Vocal arrangements on “Hell Is Real” are an unprecedented level. Guitarist Sean Lee, who is a … vocal teacher, plays a big part in this. In spite of the obvious hit, and immediately falling into the ear, the album is for a lot of careful listening. Each instrumental and vocal track deserves to focus only on it. We have January and a huge blow from underground has already come out. Yes, underground. Chris Slade played at Miwa’s debut, and you still haven’t heard that album. It will be different now.Review from: https://vladrocker.blogspot.com/…/miwa-hell-is-real.html
Original:Brzmi jak: GĘSTY, wirtuozerski heavy/thrash Pierwsze wrażenie? Piekielna, deathmetalowa wręcz gęstość muzy. Dzieje się tu tyle, że można by obdzielić aranżacjami kilka płyt. Jednakże panta rhei, wszystko to współdziała, wszystko w służbie melodii. Wyśmienite gitary, podparte wirtuozerską sekcją (Billy Sheehan / Sean Elg). To z pewnością najcięższy album, na jakim zagrał ten fenomenalny basista. Z tych wężowych splotów wyłania się głos Miwy. Czyste partie są bardzo dobre, ale nie genialne. Genialne jest to, jak przechodzi ze śpiewu do thrashowego wrzasku i z powrotem. Genialnie mruczy, by za chwilę krzyknąć. Aranżacje wokalne na “Hell Is Real” to poziom niespotykany. Duży w tym udział gitarzysty Seana Lee, który na co dzień jest… nauczycielem śpiewu. \Pomimo ewidentnej przebojowości i natychmiastowego wchodzenia w ucho, płyta to na wiele uważnych przesłuchań. Każda ścieżka instrumentalna i wokalna zasługuje bowiem na skupienie się tylko na niej. Mamy styczeń, a już wyszedł potężny cios z undergroundu. Tak, undergroundu. Na debiucie Miwa grał niejaki Chris Slade, a i tak nie słyszeliście tamtej płyty. Teraz będzie inaczej
